سال ۱۹۹۰ میلادی، مفهوم توسعه که تا آن زمان بر اساس شاخصهای اقتصادی تعریف میشد، جای خود را به توسعهءانسانی داد. به عبارت دیگر انسان محور توسعه قرار گرفت و شاخصهای آموزش، امید به زندگی و اشتغال به عنوان معیارهای سنجش آن اعلام شد. به این ترتیب ارتقای سرمایهء انسانی که همان آموزش، تجارب شغلی و آموزش حرفهای است در دستور کار کشورهای جهان قرار گرفت.